Onze bruiloft in Nederland #1 | Trouwen in het Oude Raadhuis

Op 9 augustus 2017 is het dan eindelijk zover! Wij gaan trouwen in het Oude raadhuis in Alphen ad Rijn. ‘Vandaag ben ik precies waar ik wil zijn, ik ben namelijk bij jou’.

Trouwen in het Oude raadhuis

Dat waren de eerste woorden van mijn vows die ik op 9 augustus 2018 tegen André zei. Trouwen. We wilden het al zó lang. Het was er alleen heel lang niet de juiste tijd voor. Op 23 augustus 2016, twee dagen na mijn 31e verjaardag, kwam er echter een dramatisch (positief) keerpunt in ons leven. Ik werd geopereerd en als door een wonder verlost van de zenuwpijn waar ik zes jaar lang mee had rondgelopen. Mijn ‘lichtje’ ging weer aan of, zoals André het omschreef; ‘Elke dag zag ik weer een beetje van de vonkel in je ogen terugkomen’. Onze leven begon helemaal opnieuw. Het was weer tijd voor nieuwe avonturen.

Beginpunt

Deze dag was natuurlijk onze bruiloft, maar in feite zagen wij het als zoveel meer dan ‘een bruiloft’. Het was het eindpunt van een lange reis die wij met z’n tweeën gemaakt hadden. En tegelijkertijd een beginpunt. Een reis vol diep gekoesterde herinneringen, hoge pieken, maar dus ook extreem diepe dalen. Heel veel momenten en ogenblikken uit die jaren ervoor heb ik deze dag intens herbeleefd. Ze flitsten aan me voorbij. Door de prachtige toespraak van onze geweldige BABS, maar bijvoorbeeld ook door de lieve woorden die papa tijdens de high tea na de ceremonie uitsprak.

Onze ‘echte’ bruiloft; trouwen in het Oude Raadhuis

Zoals de meesten van jullie ondertussen wel zullen weten, hebben wij op 11 juli 2018 een ceremoniële bruiloft in Frankrijk gehad. Als Nederlander kun je echter niet officieel trouwen in Frankrijk. We hadden daar dus eigenlijk alles; onze trouwkleding, ringen, taart, een fotografe en zelfs een heuse disco die tot middernacht duurde, maar we waren dus nog niet officieel getrouwd. Toch was ook deze dag heel belangrijk voor ons. Het was die ‘reis’ waar ik het net over had. We hebben zóveel met z’n tweeën meegemaakt, en we wilden die soort van bezegeling dus ook echt met z’n tweeën ervaren. In Frankrijk waren er dus geen gasten, in Nederland natuurlijk wel. Je zal het me de komende tijd waarschijnlijk nog zo’n zeshonderddrieëndertig horen zeggen, maar de foto’s! Wij zijn zo verschrikkelijk blij met de foto’s. Deze bovenstaande is vooral heel leuk en ik zal waarschijnlijk de rest van mijn leven nieuwsgierig blijven wie oh wie mijn sluier hier heel lief omhoog getild heeft? De BABS misschien?

Daar komt de bruid

Ja sorry hoor, maar dit moést ik natuurlijk gewoon even zeggen. Enkele weken voor de bruiloft hadden wij een afspraak met de BABS. Zij kwam bij ons thuis om kennis te maken en dat was echt zo’n leuke en speciale ervaring. Eén van de eerste dingen die ze zei toen ze bij ons binnenkwam was dat ze ons huis zo leuk vond ingericht. Nou, dan doe je het natuurlijk bij mij al diréct goed! Maar zonder dollen, we sloten Liliane direct in ons hart en we zullen haar nooit vergeten. Het is zó bijzonder als je nagaat hoe iemand jou in een paar uur tijd kan ‘leren kennen’ en dat verhaal dan op zo’n manier kan overbrengen ten overstaan van allemaal (voor haar) wildvreemde mensen.

Emotie

We hadden al heel snel besloten dat we allebei onze eigen weddingvows wilden schrijven. Die lazen we in Frankrijk natuurlijk al aan elkaar voor. In Nederland hebben we onze teksten echter behoorlijk in moeten korten. Totaal niet romantisch natuurlijk, maar we moesten nu eenmaal rekening houden met de tijd. Ik was trouwens nog steeds heel erg lang van stuk bedacht ik me achteraf, want ja, zo ben ik nu eenmaal. Gelukkig beloofde die lieve man van mij ‘altijd naar me te luisteren als ik weer vol enthousiasme tot in detail iets wil vertellen’. Andre had het in Frankrijk heel ‘zwaar’ tijdens de vows, ik had dat juist in Nederland. Voor onze bruiloft in Frankrijk had ik sowieso veel minder de zenuwen.

‘…Ik beloof je dat ik er alles aan zal doen wat in mijn vermogen ligt om voor jou te zorgen. Er voor te zijn en je hand heel stevig vast te houden. Ik beloof je dat ik achter je zal staan. Altijd. Ik zal met je lachen tot we huilen en huilen tot we weer gaan lachen. Ik beloof je dat ik nooit, maar dan ook nooit ons leven samen voor lief zal nemen en ik beloof je dat ik het leven dat we samen hebben elke dag zal koesteren. Ik beloof je dat ik je zal liefhebben zoals je verdient. Ik zeg dus ja tegen jou. Tegen ons leven samen. Ik zeg ja met heel mijn hart’.

Euphoria

Dat was het eerste woord dat in me opkwam toen ik deze foto voor het eerst zag. Hier zeg ik ja, of zegt André ja. Ik weet het niet precies, we hebben in ieder geval allebei ja gezegd.

Ringendraagster

Mijn nichtje was de ‘ringendraagster’, heel lief. Wat is ze mooi zoals ze daar staat. Heel ingetogen en zelfs een beetje verlegen zo met dat ringendoosje in haar hand. Kijk eens hoe ze het ook vast heeft. Zo voorzichtig, alsof het een uiterste waardevolle schat is.

Trots

Ik vind deze twee bovenstaande foto’s zo mooi omdat er zóveel liefde maar vooral heel veel trots in zit. Echt, sinds ik die ring draag, voél ik me gewoon ook zo trots. Voor sommigen zal het wellicht totaal niet feministisch klinken, maar ik ben nu gewoon een getrouwde vrouw! Als klein meisje wilde ik al trouwen. Toén wilde ik al zo’n grote (herstel; gigántische!) witte jurk. En dat ik jaren en jaren later inderdaad hier zou staan, ín die grote witte jurk, en dan vooral met een man als André, dat is echter toch al mijn verwachtingen te boven gegaan. Soms komen dromen dus écht uit.

Regen tijdens het trouwen in het Oude raadhuis

Na alle felicitaties gingen wij terug naar de auto om door te gaan naar de locatie voor onze high tea. Als ik deze foto zie moet ik denken aan wat onze fotografe in een mailtje schreef enkele dagen voor onze bruiloft. Ik had namelijk mijn zorgen geuit over dat de weersvoorspellingen zo slecht waren die dag en ze schreef ‘ook met regen kun je heel toffe foto’s maken’. En zo zie je maar weer dat ze hartstikke gelijk had. Kijk eens wat prachtig, zo met die weerspiegeling van het Oude stadhuis in de auto.

Just married

Het was steeds even ‘proppen’ met die jurk, maar hier zitten we dan. Just married. Op naar nieuwe avonturen.

© ByChristiana, tekst. Erica Budding, fotografie. All rights reserved.