Twee jaar geleden…

Twee jaar geleden kreeg ik de sleutel van mijn appartement. Na de scheiding wilde ik de hele wereld en vooral mijzelf laten zien dat ik het ook wel alleen kon. En blijkbaar kon ik dat ook.

Twee jaar geleden kreeg ik de sleutel van mijn appartement

Vandaag is het precies twee jaar geleden dat ik bij de notaris zat, de hypotheekovereenkomst tekende en de sleutel van mijn appartement kreeg. De volgende dag begon ik vol goede moed met het klussen en uiteindelijk verhuisde ik enkele maanden later, toen mijn appartement een flinke upgrade gekregen had, samen met mijn lieve Sketch naar ons nieuwe huis. Inmiddels zijn we dus alweer twee jaar verder. Waar blijft de tijd en hoe kijk ik terug op de afgelopen twee jaar? Het was in oktober 2021 dat de scheiding rond was. Ik heb die scheiding niet zelf geïnitieerd, maar achteraf gezien was de scheiding een bevrijding van een leven waarin ik niet langer gelukkig was. In de afgelopen twee jaar heb ik ontzettend veel kunnen nadenken over alles wat er in mijn leven gebeurd is, zowel voor, tijdens als na de periode rond de scheiding, en ik besefte hoeveel ik er van geleerd heb. Ik leerde bijvoorbeeld hoe belangrijk zelfstandigheid is, en hoe ontzettend waardevol dat is. Ik leerde ook dat elk eind een nieuw begin is. Je bent wellicht niet in staat om elke situatie te beheersen. In feite zijn er maar heel weinig dingen in je leven waar je echt controle over hebt. Toen ik hoorde dat mijn huwelijk voorbij was, heb ik twee dagen gehuild. Het was achteraf gezien niet eens om de liefde die ik kwijt was, want ik had de liefde al veel eerder los gelaten. Het waren tranen van wanhoop, ontreddering en ook volslagen paniek. Mijn grootste en ergste angst op dat moment was om Sketch kwijt te raken. Dat was toen al volkomen irrationeel, want we maakten direct al de afspraak dat zij met mij mee zou gaan, waar ik dan ook terecht zou komen. En het was dus vooral de angst waar ik terecht zou komen, die me naar de keel vloog. Op dat moment niet wetende dat er een vrij behoorlijke overwaarde op ons huis zat en we daarvan dus allebei een huis konden kopen nadat we eenmaal uit elkaar waren. En dat ging snel. De scheiding was er razend snel door. Ons huis, waarvan de blauwe verf in de pas opgeknapte hal net een week droog was, was binnen een week verkocht. Dat was allemaal in november 2021. Er werd een prachtig bod op tafel gelegd, maar de mensen hadden wel als eis dat ze er pas eind januari 2022 in wilden. Ik had voor mijzelf tijd nodig om mijn huis, dat in de twee jaar daarvoor zo’n beetje van onder tot boven volledig was opgeknapt en waar ik zoveel liefde en aandacht in gestoken had, los te laten. Maar ik had vooral tijd nodig om mijn oude leven, het leven dat ik dertien jaar kende, los te laten. Ik besloot dus nog tot halverwege januari in het huis te blijven wonen. Dat was een rare situatie omdat we er nog samen woonden. Achteraf gezien was deze periode toch een bezegeling van het feit dat het alleen maar goed was dat ons huwelijk, wat achteraf maar drie jaar geduurd had, voorbij was. Ik was niet gelukkig, hij was niet gelukkig en er was geen communicatie. We woonden in hetzelfde huis, maar deelden niets meer. Ik herinner me de jaarwisseling nog heel goed. Ik had totaal niet de behoefte om dat jaar iets te doen, dus ik was alleen met Sketch. Rond twaalf uur liep ik naar boven en keek ik met haar in mijn armen naar het vuurwerk. Ik beloofde mijzelf dat ik er álles, of in ieder geval alles wat in mijn vermogen lag, aan zou doen om een nieuw leven voor ons op te bouwen. Ik huilde erom, maar het waren op dat moment al geen tranen van wanhoop of angst meer, het waren tranen van gemoedsrust omdat ik wist dat we de juiste keus hadden gemaakt en dat ik het zou redden, hoe dan ook, wanneer dan ook, waar dan ook. Medio januari verhuisde ik naar mijn vader, waar ik tijdelijk zou gaan wonen. Op dat moment was er niets concreet. Mijn spullen gingen naar een opslag en mijn planten en kleding en alledaagse spullen kregen een plekje in mijn vaders appartement. Eind januari ging ik voor de laatste keer terug naar mijn huis voor de sleuteloverdracht. Het moment dat ik alleen in mijn blauwe slaapkamer stond herinner ik me als de dag van gisteren. Het huis was leeg. Mijn huis was niet langer mijn thuis. Ik wilde de nieuwe mensen heel veel geluk wensen en ik wilde ze vertellen dat ik hoopte dat ze net zo gelukkig zouden worden in dat huis als ik ooit geweest was, maar het lukte mij op dat moment niet. Mijn adem stokte en ik kon alleen maar huilen. Eenmaal op de terugreis keerde de gemoedsrust toe. Dit was het moment dat ik concreet op zoek kon gaan naar een appartement. Ik heb er bovenop gezeten, en dat moest ook wel met de overspannen huizenmarkt. In feite waren de kijkdagen voor het appartement dat ik uiteindelijk kocht al vol. Ik smeekte de makelaar praktisch om te proberen om toch nog een plekje te bemachtigen en dat lukte uiteindelijk. Het blijft iets raars dat je tijdens zo’n bezichtiging in feite binnen tien minuten moet beslissen of je een bod wilt plaatsen. Ik was er echter zeker van. Hoewel het appartement van zichzelf vrij sfeerloos is en ook nog eens totaal niet naar mijn smaak ingericht, zag ik zeker het potentieel. Ik moest zwaar overbieden en na het zoveelste telefoontje met de hypotheekadviseur kon ik er voor gaan. Het was Valentijnsdag 2022 dat ik te horen kreeg dat mijn bod geaccepteerd was. Ik was lyrisch en doodsbang tegelijkertijd. Om heel eerlijk te zijn weet ik niet meer hoe ik het allemaal gedaan heb. Er moest zoveel geregeld worden voor de aankoop van het huis en toen wilde ik het ook nog eens helemaal laten verbouwen. Ik had een zeer nare ervaring met een klusjesman die een oplichter bleek te zijn en dat was een korte periode waarin ik de moed even compleet verloren ben. Ik besloot op dat moment zelf alle deuren en het houtwerk zwart te verven. Ik reisde twee weken lang heen en weer van mijn vaders appartement naar mijn nieuwe appartement en hoe verder ik kwam, hoe meer ik de rust terug kreeg. Het ging goed met me, ik had de situatie zoals die was al lang daarvoor aanvaard en ik besefte dat ik er steeds meer controle over kreeg. Ik heb me vanaf dag één veilig en welkom in het appartement gevoeld en het begon steeds meer als thuis te voelen. Mijn vader bleef maar zeggen hoe gelukkig hij was dat ik zo vrolijk en opgewekt was. Ik had dan ook echt energie voor tien. Ik was zo ontzettend vastbesloten om mijn leven weer op orde te krijgen en ik raasde echt maar door en door. Achteraf gezien is het mijn redding geweest, mijn manier om afscheid te nemen van een leven zoals ik dat dertien jaar gekend had. Een leven waarvan ik dacht dat ik gelukkig was, maar waarvan ik nu weet dat ik slechts genoegen nam met iets dat niet compleet was. Ik heb nooit een seconde spijt gehad van keuzes die ik gemaakt heb. Ik heb nooit spijt gehad van het feit dat ik getrouwd ben. Op het moment dat ik trouwde voelde het alsof het zo moest zijn. Achteraf gezien leerde ik waarom ik toendertijd de keuze maakte en besefte ik wat nu eigenlijk echt belangrijk is een relatie, voor mij in ieder geval. Wat ik graag zou willen voor een nieuwe relatie en wat ik juist nooit meer wilde.

Hoe gaat het nu?

Nu zijn we dus twee jaar verder. Wat ik niet verwachtte, kwam toch. Begin van dit jaar stortte ik in. Het was niet eens de nasleep van de scheiding zelf die mij in die periode deed wankelen, het was opnieuw angst. Angst voor de toekomst benam mij de adem en het werd heel erg donker om me heen. Mijn standvastigheid en het voornemen om een nieuw en goed leven voor mijzelf en voor Sketch op te bouwen was enorm groot na de scheiding. Ik wilde de hele wereld en vooral mijzelf laten zien dat ik het ook wel allemaal alleen kon. Blijkbaar kon ik dat en deed ik het dus ook. Het veranderde echter iets in mij toen ik opnieuw verliefd werd en dat gevoel begon toe te laten. Opnieuw greep angst me naar de keel. Want wat nou als ik die liefde kwijt zou raken en weer opnieuw alleen zou zijn? Die angst was zó overweldigend dat ik me begon af te sluiten. Want als ik maar gewoon alleen zou blijven en mensen niet toe zou laten, zou ik ze ook niet kwijt kunnen raken en helemaal niet de angst hoeven hebben om iets of iemand te verliezen. Het moeilijke aan de situatie was dat ik heel goed snapte wat ik voelde, waarom ik het voelde en waarom ik er op reageerde zoals ik erop reageerde, het lukte me echter niet om er iets aan te doen. Op dit soort moment begrijp je waar de uitdrukking ‘verlamd van angst’ vandaan komt. Want angst werkt dus echt verlammend en verstikkend. Ik heb zóveel gehuild. Ik wilde met niemand praten en liet al het verdriet maar gewoon toe, simpelweg omdat ik niets anders kon doen dan dat. Maar ik wist dat ik er uiteindelijk weer uit zou komen, en dat gebeurde dus ook. Het is nog steeds moeilijk, maar ik zie de toekomst nu wel hoopvoller in. Ik bedacht me dat je soms gewoon in het diepe moet springen, die keus hebben we immers allemaal. Dat wil zeggen, de mensen die niet ongewild in het diepe gedúwd worden door iemand anders en daar bijna verdrinken. Ik begon uiteindelijk wel te praten en besefte dat je nooit ergens komt door stil te staan. Je moet zeggen wat je wilt, dat zeker, maar je moet er ook hard voor werken om te krijgen wat je wilt. Niets gaat vanzelf. Je kunt niet achterover leunen en hopen op het beste. En welke keuzes ik ook ga maken in mijn leven, vrijwel niets is zeker. Het enige wat zeker is, is dat je nergens komt als je stil blijft staan. ‘Healing is not allowing a past chapter to be the end of your story. Healing is deciding the universe has something better for you in store. Healing is forgiving yourself for thinking what you’ve been offered is what you deserve’.

© ByChristiana, tekst. Erica Budding, fotografie. All rights reserved.